Μπαίνοντας στην τελευταία εβδομάδα της Αποκριάς οι εταιρείες διανομής προσθέτουν ακόμη επτά νέες ταινίες στο πρόγραμμα, παρότι έχει διαφανεί μία μικρή κάμψη στα εισιτήρια από την προηγούμενη εβδομάδα. Ξεχωρίζουν οι ταινίες “Έμμα”, που βασίζεται στο πολυδιαβασμένο ομότιτλο βιβλίο της Τζέιν Όστιν και το αντιρατσιστικό δράμα “Αγώνας για Δικαιοσύνη”.
“Emma” (“Emma”) Κομεντί εποχής, βρετανικής παραγωγής του 2020, σε σκηνοθεσία Ότομ Ντε Γουάιλντ, με τους Άνια Τέιλορ Τζόι, Τζόνι Φλιν, Μπιλ Νάι, Μία Γκοθ, Μιράντα Χαρτ, Τζος Ο’ Κόνορ, Κάλουμ Τέρνερ, Ρούπερτ Γκρέιβς, Τζέμα Γουίλαν, Άμπερ Άντερσον, Τάνια Ρέινολντς κ.ά.
Η Τζέιν Όστιν και το πολυδιαβασμένο βιβλίο της μεταφέρεται στον κινηματογράφο από την Ότομ Ντε Γουάιλντ, η οποία μαζί με τους ανθρώπους τής παραγωγής έκανε αρκετά καλή δουλειά στον τομέα της ανασύστασης της εποχής. Υπέροχα κοστούμια και σκηνικά και έμφαση στη δημιουργία ενός πολύχρωμου λαμπερού καμβά, όπου αναπτύσσεται η ιστορία της Έμμα, μίας κακομαθημένης όμορφης κοπέλας που ωριμάζει μέσα από μία συναισθηματική περιπέτεια και καταλήγει στο μόνιμο γιατρικό, την αγάπη.
Το φιλμ βλέπεται ευχάριστα, το κωμικό δένει σε μεγάλο βαθμό με το δραματικό, η Άνια Τέιλορ Τζόι, έχει άπλετο χώρο για να αναδείξει τη χάρη της, αν και ορισμένες φορές μοιάζει περισσότερο ψυχρή και απόμακρη από εγωκεντρική και εύθυμα επιπόλαιη κοπέλα.
Και μπορεί σχεδόν όλα να λειτουργούν ιδανικά, σε αυτή την εύπεπτη κομεντί εποχής, αναδεικνύοντας σε μεγάλο βαθμό και το πνεύμα του βιβλίου, με την απεξάρτηση των γυναικών από τον γάμο που θα τους εξασφαλίσει κοινωνικό κύρος και οικονομική ασφάλεια, αλλά είναι εμφανές ότι λείπει το βάθος της κινηματογραφικής παιδείας και η ξεχωριστή έμπνευση, καθώς και ότι δεν υπάρχει η διάθεση για να γίνει το χαριτωμένο στόρι η αφορμή για να εμβαθύνει η ταινία στη θέση της γυναίκας σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο, σε έναν κόσμο αδικίας και όλα αυτά που καθορίζουν τα διαχρονικά στερεότυπα γύρω από το γυναικείο φύλλο.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Γοητευτική, έξυπνη και πλούσια, η Έμμα είναι μια ανήσυχη “βασίλισσα των μελισσών” χωρίς ανταγωνισμό σε μια μικρή, σχεδόν βαρετή πόλη. Σε αυτήν την απαστράπτουσα σάτιρα κοινωνικών τάξεων και ενηλικίωσης, η Έμμα πρέπει να περιπλανηθεί, να λάβει μέρος σε «πειραγμένους» αγώνες και να κάνει λάθος βήματα, για να βρει την αγάπη που υπήρχε εκεί από την αρχή.
“Αγώνας Για Δικαιοσύνη” (“Just Mercy”) Δικαστικό δράμα, αμερικανικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Ντέστιν Ντάνιελ Κρέτον, με τους Μάικλ Μπ. Τζόρνταν, Τζέιμι Φοξ , Μπρι Λάρσον, Ρομπ Μόργκαν, Τιμ Μπλέικ Νέλσον κ.ά.
Ενδιαφέρον αντιρατσιστικό δικαστικό δράμα, που βασίζεται σε αληθινή ιστορία και που δεν περιορίζεται στο ρατσισμό του αμερικανικού νότου, αλλά θέλει να μιλήσει για ακόμη πολλά θέματα, όπως είναι η δικαιοσύνη και το βαρύ αγκυλωμένο σύστημά της, τα ΜΜΕ, τις θανατικές ποινές, καθώς και την ανάδειξη των χαρακτηριστικών που διαθέτουν οι καταπιεσμένοι Αφροαμερικάνοι. Ίσως για αυτό το λόγο και η 130λεπτη ταινία ορισμένες φορές κάνει κοιλιά και αποπροσανατολίζει το θεατή από την ουσία της, που είναι η απάνθρωπη αδικία, αλλά και η κατανόηση του τι έχουν τραβήξει για αιώνες οι Αφροαμερικάνοι από τη λευκή ισχύ.
Για όσους λατρεύουν το συγκεκριμένο είδος θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η ταινία του Ντέστιν Ντάνιελ Κρέτον δεν είναι ούτε “Ο Μισισιπής Καίγεται”, με Τζιν Χάκμαν, ούτε “Η Ιστορία ενός Εγκλήματος”, με Σίντνεϊ Πουατιέ. Ίσως γιατί ο Κρέτον επιχειρεί να είναι πιο κοντά σε μία ρεαλιστική προσέγγιση της ιστορίας του, που αφορά έναν μαύρο νεαρό δικηγόρο του Χάρβαρντ, ιδεολόγο υπερασπιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που πρέπει να αθωώσει έναν Αφροαμερικάνο που κατηγορείται εμφανώς άδικα για τη δολοφονία μιας λευκής κοπέλας, εξαιτίας της “αναίδειάς” του να ξελογιάσει ερωτικά μια λευκή.
Ο Κρέτον σπαταλά πολλές φορές χρόνο για να αναδείξει το νομικό λαβύρινθο των ΗΠΑ, εστιάζει περισσότερο στη νομική αντιμετώπιση του θέματος, ενώ προτιμά να μην σηκώνει την ένταση ισορροπώντας δύσκολα μεταξύ ρεαλισμού και τη σιγουριά της ακαδημαϊκής κινηματογράφησης.
Ο πρωταγωνιστής Μάικλ Μπ. Τζόρνταν, δεν θέλει να γίνει ένας νέος Σίντνεϊ Πουατιέ, αλλά ένας χαμηλών τόνων άνθρωπος που νοιάζεται τους συνάνθρωπούς του και πιστεύει στη νομική και στη δικαιοσύνη, αν και ορισμένες φορές αδυνατεί να εξωτερικεύσει όλα αυτά που τον πληγώνουν, ενώ ο Τζέιμι Φοξ, στο ρόλο του θανατοποινίτη, στιβαρός και συγκρατημένος κρατά το μοτίβο της συγκίνησης χωρίς υπερβολές και εύκολες λύσεις.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Μετά την αποφοίτησή του από το Χάρβαρντ, ο νεαρός δικηγόρος Μπράιαν Στίβενσον θα μπορούσε να είχε επιλέξει μια προσοδοφόρα επαγγελματική πορεία. Αντίθετα, κατευθύνεται στην Αλαμπάμα προκειμένου να υπερασπιστεί όσους καταδικάζονται άδικα, έχοντας την υποστήριξη της δικηγόρου Εύα Άνσλεϊ. Μία από τις πρώτες και πιο εκρηκτικές υποθέσεις που αναλαμβάνει, είναι εκείνη του Γουόλτερ ΜακΜίλαν, που το 1987 καταδικάζεται σε θάνατο για την περιβόητη δολοφονία ενός 18χρονου κοριτσιού, παρά την ύπαρξη αποδεικτικών στοιχείων για την αθωότητά του και του γεγονότος ότι η μόνη μαρτυρία εναντίον του ήταν από έναν εγκληματία που είχε κίνητρο να αποκρύψει την αλήθεια. Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο Μπράιαν εμπλέκεται σε έναν λαβύρινθο νομικών και πολιτικών παρασκηνίων, και απροκάλυπτου και αναίσχυντου ρατσισμού, καθώς παλεύει για τον Γουόλτερ και άλλους σαν αυτόν, με τις πιθανότητες -και το σύστημα- να είναι εναντίον τους.
“Οι Σφυριχτές” (“La Gomera”) Αστυνομική ταινία, ρουμανικής (γαλλικής, γερμανικής, σουηδικής) παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Κορνέλιου Πορομπόιου, με τους Βλαντ Ιβάνοφ, Κατρινέλ Μάρλον, Ροντίκα Λαζάρ, Αγκούστι Βιλαρόνγκα, Κριστομπάλ Πίντο κ.ά.
Αν δεν ήταν μια ρουμανική ταινία του ταλαντούχου Κορνέλιο Πορουμπόιου που είχε καταφέρει να κερδίσει τις εντυπώσεις στο “Αστυνομία, Ταυτότητα”, θα ήταν ένα ακόμη καλογυρισμένο, αλλά συνηθισμένο, γαλλικό νεονουάρ. Μια ταινία που μπορεί να γοητεύσει του Γάλλους, αλλά δεν προσθέτει κάτι ιδιαίτερο στο είδος και ειδικότερα στη ρουμανική κινηματογραφία που έχει αποδείξει ότι διαθέτει τη δική της κινηματογραφική γλώσσα. Ο Πορουμπόιου κάνει ένα εμπορικό φιλμ, με όλα τα συστατικά του είδους, με διεφθαρμένους αστυνομικούς, απάτες και μοιραίες γυναίκες, με το “φαίνεσθαι” να μην έχει καμία σχέση με το “είναι” και στο βάθος μια γενικευμένη σαπίλα. Και όλα αυτά τοποθετούνται σε έναν εξωτικό προορισμό, τα Κανάρια Νησιά, εμπλουτισμένα με ένα υποδόριο χιούμορ, το οποίο λειτουργεί καταλυτικά, χαρίζοντας ένα διασκεδαστικό 90λεπτο. Αλλά μέχρις εδώ. Από κει και πέρα, αυτοί που θα αναζητήσουν αυτό το κάτι παραπάνω από τον Πορομπόιου θα φύγουν ανικανοποίητοι, προσπαθώντας να καταλάβουν γιατί ο ταλαντούχος Ρουμάνος σκηνοθέτης γύρισε αυτή την ταινία, πέρα από την αποδοχή του από το ευρύ γαλλικό κοινό.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ο Κρίστι, ένας διεφθαρμένος Ρουμάνος αστυνομικός που αλλάζει στρατόπεδο ανάλογα με το συμφέρον του, καταφθάνει στη Λα Γκομέρα, στα Κανάρια Νησιά, έχοντας ως αποστολή να βοηθήσει έναν μαφιόζο της περιοχής να αποδράσει από τη φυλακή. Προκειμένου να φέρει σε πέρας την αποστολή του, όμως, πρέπει να μάθει στην εντέλεια τη σφυριχτή (και πάνω απ’ όλα μη αντιληπτή) γλώσσα των ντόπιων, η οποία έχει χρησιμεύσει ως μυστικός κώδικας επικοινωνίας μεταξύ κακοποιών εδώ και πολλές γενιές
“Brahms: The Boy II” (“Brahms: The Boy II”) Ταινία τρόμου, αμερικανικής παραγωγής του 2020, σε σκηνοθεσία Γουίλιαμ Μπρεντ Μπελ, με τους Κέιτι Χολμς, Ραλφ Ινσον, Οουεν Γίομαν κ.ά.
«Μερικές φορές έχει πλάκα να φοβάσαι» λέει κάποια στιγμή ο μικρός ήρωας της ταινίας χωρίς να ξέρει τι τον περιμένει. Όλα θα ξεκινήσουν όταν θα ξεθάψει και θα ξαναζωντανέψει μια τρομαχτική πορσελάνινη κούκλα, με την οποία θα ξυπνήσει ο τρόμος σε μία έπαυλη, που δείχνει να κρύβει αποτρόπαια μυστικά και να δείχνει απειλητική από μόνη της. Πρόκειται για το σίκουελ του “The Boy” που το 1916 είχε χαρίσει στους φαν του είδους πολλές ανατριχίλες και είχε καταγράψει ένα καλό σκορ στα ταμεία.
Μόνο που εδώ, δεν υπάρχει κάτι καινούργιο πέρα από συνταγές και κλισέ, υπερβολές και αστοχίες, αλλά και μια διάθεση για να ξαναφέρει πίσω στις σκοτεινές αίθουσες τους θεατές που είχαν κάνει πλάκα με το φόβο της πρώτης ταινίας.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Μια νέα οικογένεια, δίχως να γνωρίζει τη σκοτεινή ιστορία, μετακομίζει στην έπαυλη Χίλσαϊρ. Η ιστορία ακολουθεί τον νεότερο γιο, που βρίσκει τον Μπραμς, την πορσελάνινη κούκλα, γίνεται φίλος μαζί της.
ΕΠΙΣΗΣ ΠΡΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ
Το ισπανικό θρίλερ “Εξαφανισμένος” που έχει γυρίσει ο υποψήφιος για Όσκαρ μικρού μήκους ταινία Ροντρίγκο Σορογκογιέν, με τη Μάρτα Νιέτο και το στόρι να περιστρέφεται γύρω από μία γυναίκα που έχει αφήσει πίσω της την Ισπανία, για να ζήσει στη Γαλλία, στο μέρος όπου εξαφανίστηκε ο εξάχρονος γιος της δέκα χρόνια πριν και εκεί συναντά έναν έφηβο, που θυμίζει το χαμένο γιο της.
Η δραματική πολιτική ταινία από τη Γουατεμάλα “Οι Μητέρες Μας” του Σεζάρ Ντίας, ο οποίος στο ντεμπούτο του κέρδισε στο Φεστιβάλ Καννών τη Χρυσή Κάμερα. Η πολυτάραχη ιστορία της λατινοαμερικανικής χώρας μέσα από έναν ιατροδικαστή, που έχει να ταυτοποιήσει σωρούς νεκρών που θεωρούνταν αγνοούμενοι και αξιοποιώντας μια πληροφορία θα βρεθεί στα χνάρια του αντάρτη πατέρα του, που δεν γνώρισε ποτέ.
Η κλασική αντιπολεμική ταινία “Αστέρι του Βορρά” που γύρισε ο βραβευμένος με δύο Όσκαρ Λιούις Μάλστοουν, με ένα εξαιρετικό καστ πρωταγωνιστών: τους Ντάνα Άντριους, Αν Μπάξτερ, Γουόλτερ Χιούστον, Γουόλτερ Μπρέναν και Έριχ Φον Στροχάιμ. Από τις ελάχιστες φιλοσοβιετικές ταινίες, που αναδεικνύει τον ηρωισμό των σοβιετικών όταν δέχονται επίθεση από τους Ναζί. Η μουσική είναι του Άαρον Κόπλαντ και η διεύθυνση φωτογραφίας του φημισμένου Τζέιμς Γιονγκ Χάου.
Leave a Reply